Γιώργος Δούλος
Αναφιλητά
Δεν γράφω. Δοκιμάζομαι στη γραφή. Πώς να μιλήσω γι’ αυτό. Προσπαθώ να θυμηθώ τον λόγο που αποφάσισα να γίνω πατέρας. Ο ερχομός του παιδιού σου σημαίνει τον δικό σου θάνατο. Δεν τολμάει κανείς να ξεστομίσει τέτοιο βάρος. Νέα ζωή και θάνατος μαζί. Κάνω διαρκώς κύκλους γύρω από εκείνο που θέλω να πω. Προχώρα. Προς το κέντρο σου. Το χαμένο κέντρο σου. “Γιατί;” Αυτή ήταν η πρώτη σου κουβέντα, μπαμπά, όταν σας είπα, σ’ εσένα και στη μαμά, πως συγκινούμαι ερωτικά και από άντρες. Η σύντροφός μου ξέρει τα πάντα, με αγαπά για όλα όσα είμαι. Γίνεται. Και είμαστε ευτυχισμένοι μ’ αυτό. Κουμάντο στα δικά σας. Κι όταν τα πρωινά ξυπνάω πριν από κείνον, κάθομαι και τον χαζεύω, περιμένοντας να ξυπνήσει. Πέρασα εποχές που δεν ήμουν, που έχανα τις μέρες μου στο τίποτα, στο κενό. Χτύπησε το κουδούνι που έγραφε το όνομά του. Τα χέρια υπάκουσαν στην καύλα και ξεκόλλησαν από τον κορμό, αναζήτησαν το απέναντι, το δίπλα σώμα. Άνοιξε το συρτάρι του μικρού κομοδίνου, έβγαλε ένα προφυλακτικό και λιπαντικό, ετοιμάστηκε και τον έστησε σε στάση βολική για πρώτη φορά. Αυτή τη στάση, της βαθιάς διείσδυσης και των συσπάσεων, την επανέλαβαν κι άλλες φορές. Μέχρι να τελειώσει αυτό το κείμενο, δεν θα έχει μείνει τίποτα από μένα. Με τσάκισες. Με έλιωσες. Πώς μπορείς και ακυρώνεις μια τέτοια σχέση, μια τέτοια αγάπη, μόνο και μόνο εξαιτίας ενός λάθους; Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που με αποδέχτηκε, που μου άνοιξε μια φιλόξενη αντρική αγκαλιά, να χωθώ μέσα και να νιώσω πως οι άντρες δεν είναι εχθροί μου, δεν κινδυνεύω από αυτούς. Σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπώ, γιε μου.
