Δημήτρης Τσεκούρας – Ο Αρχηγός (Διήγημα) – Posted in: BLOG, Νέα

Δημήτρης Τσεκούρας

Ο Αρχηγός

Κοιτάξτε να δείτε, είπε όλο νόημα ο αρχηγός, το καλύτερο, το πιο σώφρον που έχουμε να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον. Καμιά σημασία δεν έχει ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Στο σημείο που βρισκόμαστε πλέον, είπε όλο νόημα ο αρχηγός, κάτι τέτοιες προϊστορικές ανοησίες περί δικαίου και μη δικαίου δεν πρόκειται να μας οδηγήσουν πουθενά, ίσως μάλιστα να μας φέρουν κιόλας σε μεγαλύτερο αδιέξοδο από αυτό στο οποίο ήδη βρισκόμαστε. Μόνο μία λύση απομένει και είναι η λύση που σας προτείνω. Από αύριο, πρωί πρωί κιόλας, δεν είναι δα και τόσο μεγάλη η μέρα άλλωστε, το καλύτερο, το πιο σώφρον που έχουμε να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον. Όπως ξέρετε ασφαλώς, όλα τα όπλα είναι στη διάθεσή σας. Επιλέξτε όποιο όπλο ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία σας, πάρτε το και σκοτώστε όποιον βρεθεί μπροστά σας. Συναισθήματα αγάπης, οίκτου, συμπόνιας και όλα αυτά τα σχετικά προϊστορικά συναισθήματα το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να σας αποπροσανατολίσουν από τη συμβουλή μου, η οποία άλλωστε όπως πολύ καλά γνωρίζετε είναι και η μόνη λογική συμβουλή που θα μπορούσε να υπάρξει κάτω από τις δεδομένες συνθήκες. Το πράγμα δεν λειτούργησε καθόλου καλά μέχρι σήμερα και το πιο πιθανό είναι ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να λειτουργήσει καλά ούτε στο μέλλον. Ας προστατέψουμε το μέλλον, λοιπόν, από μια φριχτή επανάληψη κακής λειτουργίας. Ας πάρουμε επιτέλους αυτή την ηρωική απόφαση, είπε ο αρχηγός με φωνή που έτρεμε κάπως. Το μάθημά μας νομίζω ότι το εμπεδώσαμε όλοι για τα καλά: Όλη αυτή η υπόθεση δεν μας βγάζει πουθενά. Πουθενά δεν μας έβγαλε μέχρι τώρα. Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει αυτή τη στιγμή και να μας βγάλει κάπου; Η υπόθεσή μας είναι μια τελειωμένη υπόθεση. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε μάλιστα, είπε ο αρχηγός, είναι να ξεκινήσετε από τα ίδια σας τα παιδιά, αν και οι συμβουλές μου μπορεί να πιάσουν τόπο τελικά και να μην προλάβετε να ξεκινήσετε εσείς με τα παιδιά, αλλά αντιθέτως να ξεκινήσουν τα παιδιά από εσάς. Καμία σημασία βέβαια δεν έχει ποιος θα σκοτώσει ποιον πρώτος. Το ποιος θα τη φέρει πρώτος στον άλλον ανήκει στη σφαίρα κάτι προϊστορικών εγωισμών. Σημασία έχει να σκοτωθούμε όλοι. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η συμβουλή μου αυτή είναι πολύ περισσότερο καλοπροαίρετη από όσο τυχόν φαντάζεστε. Εάν θέλετε μάλιστα, μπορείτε να ξεκινήσετε και από τώρα αμέσως, είπε ο αρχηγός με κάπως πιο χαρούμενη φωνή. Δεν είναι ανάγκη να περιμένετε μέχρι αύριο. Η αλήθεια είναι, απορώ πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα, ότι το ξεκαθάρισμα είναι μάλλον καλύτερα να ξεκινήσει τώρα. Για ποιον λόγο να περιμένουμε να ξημερώσει; Τώρα που είναι νύχτα και που όλα φαίνονται πιο διαυγή. Και επειδή αν μάθαμε κάτι που να αξίζει τον κόπο είναι το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει αρμονία ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, είμαι εντελώς αποφασισμένος να είμαι εγώ ο πρώτος που θα εφαρμόσω τη συμβουλή μου προς εσάς. Στο σημείο αυτό ο αρχηγός έβγαλε με σταθερές κινήσεις ένα όπλο από τη μέσα τσέπη τού λευκού σακακιού του, έκλεισε τα μάτια του, σημάδεψε μπροστά στο απέραντο πλήθος που στεκόταν ακριβώς μπροστά του σαν λαοθάλασσα, και εκπυρσοκρότησε στα τυφλά. Πράξη την οποία και επανέλαβε δυο-τρεις φορές στη σειρά. Ο αρχηγός άνοιξε τα μάτια του κατόπιν και συνέχισε. Απ’ ό,τι είδατε και μόνοι σας, δεν είναι δα και τίποτα το δύσκολο. Ούτε και απαιτείται καμιά ιδιαίτερη δύναμη για να τα καταφέρει κανείς. Εκατοντάδες φορές την ημέρα χρησιμοποιούμε τα δάχτυλά μας για τόσες και τόσες εντελώς άσκοπες κινήσεις. Ας δώσουμε επιτέλους μια φορά και στα δάχτυλά μας –έστω σε ένα από αυτά!− την ευκαιρία να αισθανθεί περήφανο, να αισθανθεί μεγαλειώδες για την ύπαρξή του επάνω μας. Ας δώσουμε επιτέλους ψυχή στα όντα, φώναξε τώρα ο αρχηγός και επανέλαβε την προηγούμενη κίνησή του. Η προηγούμενη ησυχία που επικρατούσε μέχρι πριν λίγο στον τόπο, μόλις είχε αρχίσει να διαταράσσεται κάπως, κι αυτό γιατί κάποιοι άρχισαν να εφαρμόζουν τη συμβουλή του αρχηγού με αποτέλεσμα αραιά και πού να ακούγονται διάφορα μπαμ από διαφορετικά μεταξύ τους σημεία. Είμαι πολύ περήφανος για εσάς, είπε με φωνή κάπως τρεμάμενη ο αρχηγός. Αρχίζετε και με κάνετε σχεδόν ευτυχισμένο, σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ! Κάποιος κάτι πήγε να ψελλίσει αλλά ούτε που πρόλαβε, γιατί κάποιοι τον ρίξανε κάτω και τον ποδοπατήσανε μέχρι κυριολεκτικού θανάτου. Κάτι παιδιά άρχισαν τα προϊστορικά τους κλάματα αλλά κάτι γυναίκες που βρίσκονταν εκεί κοντά έβγαλαν κάτι κόκκινα μαντήλια από τον λαιμό τους και τα έπνιξαν όλα τα παιδιά. Ένα προς ένα. Επιτέλους! Επιτέλους!, φώναξε ο αρχηγός, επιτέλους αρχίζετε και μπαίνετε στο νόημα. Και τότε η κατάσταση άρχισε πραγματικά να μπαίνει στην πιο σωστή της τροχιά. Βόμβες, γιαταγάνια, θανατηφόρα αέρια, μαχαίρια και όλες οι σχετικές ανακαλύψεις άρχισαν να βγαίνουν από τα σακάκια των ανδρών και από τα φουστάνια των γυναικών και να χρησιμοποιούνται για το κοινό καλό. Ο αρχηγός είχε μόλις καθίσει σε μία τεράστια πολυθρόνα και απολάμβανε το θέαμα, ενώ ταυτόχρονα το πιστόλι του είχε τεθεί εκ νέου σε λειτουργία κατευθυνόμενο προς πάσα κατεύθυνση. Το πιο συναρπαστικό από όλα είναι ότι, εκτός από τη φωνή του αρχηγού, δεν ακουγόταν κιχ. Αυτό θα πει μάλλον βουβή ευτυχία, απήγγειλε σχεδόν ο αρχηγός από ένα τεραστίων διαστάσεων προϊστορικό μικρόφωνο, που έκανε τη φωνή του να ακούγεται σαν να έρχεται από κάπου πολύ μακριά, ενώ η αλήθεια είναι ότι βρισκόταν ακριβώς εκεί, δίπλα στη λαοθάλασσα, ίσως μόνο ένα τσικ λίγο πιο ψηλά από αυτήν. Είναι η πρώτη φορά που είμαστε όλοι τόσο πολύ ενωμένοι, είπε ο αρχηγός, είναι πραγματικά η πρώτη φορά. Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη! Ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων! Σκοτωθείτε! Σκοτωθείτε όλοι, σας παρακαλώ πολύ! Κι εγώ μαζί σας. Ας σκοτώσει κάποιον και εμένα επιτέλους! Πίσω πίσω στη λαοθάλασσα στεκόταν μια ομάδα μάγων. Κοιταχτήκαν για μια στιγμή μεταξύ τους, σαν να συνεννοηθήκανε για κάτι, και μετά όλοι μαζί σηκώσαν κάτι πανύψηλα μαύρα καπέλα που φορούσαν και μέσα από τα καπέλα άρχισαν να πετάγονται και να προβάλουν διάφορα που καμία απολύτως σημασία δεν έχει να περιγραφούν. Πάντως όλα τους ήταν απολύτως θανατηφόρα. Κάποιος μέσα από τη λαοθάλασσα ίσα που πρόλαβε να ουρλιάξει θάνατος είναι κάτι που βγαίνει την τελευταία στιγμή μέσα από ένα μαύρο καπέλο, αυτή ήταν η μία και μοναδική φράση που διέκοψε την ηχητική σιωπή που επικρατούσε στον τόπο. Αλλά αμέσως μόλις ολοκλήρωσε τη φράση του αυτός ο κάποιος, ένας από τους μάγους όρμησε προς την πλευρά του και κυριολεκτικά τον εξαφάνισε με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση του καπέλου του. Ο αρχηγός από μακριά χειροκρότησε. Ο αρχηγός τα έβλεπε όλα, όσο μακριά και να βρισκόταν. Αυτό άλλωστε ήταν και το ένα και μοναδικό προσόν του που τον είχε καταστήσει αρχηγό: το γεγονός ότι μπορούσε να βλέπει μακριά. Αρχηγός ήταν το ον με την πιο οξεία όραση. Μια ομάδα ανθρώπων άρχισε να κινείται επιθετικά προς την πλευρά του αρχηγού για να τον σκοτώσει, αλλά δεν πρόλαβε γιατί μια άλλη ομάδα ανθρώπων πίσω από την ομάδα των ανθρώπων που κατευθυνόταν επιθετικά προς τον αρχηγό όρμησε από πίσω τους και τους σκότωσαν όλους με τα άκρα των σωμάτων τους. Χάνετε τον χρόνο σας προσπαθώντας να με σώσετε, είπε ο αρχηγός με φωνή απολύτως σίγουρη για τα λεγόμενά της, και τότε οι άνθρωποι της ομάδας που προσπάθησε να τον σώσει έβγαλαν κάτι σκουριασμένα καρφιά από τα σακάκια τους, τα μπήξανε με μίσος στο σώμα τους και πέσανε κάτω οριστικά νεκροί. Μπράβο, μπράβο, αναστέναξε ο αρχηγός και προέτρεψε ξανά τη λαοθάλασσα να μην έχει κανέναν πλέον ενδοιασμό και να συνεχίσει ακάθεκτη την τελειωτική του συμβουλή. Η λαοθάλασσα, υπάκουη γαρ, συνέχισε το έργο της. Μπράβο, μπράβο, έλεγε και ξανάλεγε ο αρχηγός, και η φωνή του ανέδιδε τώρα τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει ότι τα λόγια του και οι συμβουλές του έχουν πιάσει πλέον τον καλύτερο δυνατό τόπο. Κι επίσης να ξέρετε καλά ότι δεν είναι ανάγκη να τρέχετε μακριά για να σκοτώσετε, είπε τώρα κάπως πιο χαμηλόφωνα ο αρχηγός. Μπορείτε να ξεκινήσετε από τον διπλανό σας, είπε ο αρχηγός. Είναι το πιο τίμιο και το πιο δύσκολο που έχετε να κάνετε. Εδώ σας θέλω, είπε με κάπως χαιρέκακη φωνή ο αρχηγός. Ούτε αναστολές, ούτε τίποτα! Τον διπλανό σας! Αυτά είπε ο αρχηγός και κάθισε να απολαύσει το θέαμα. Το θέαμα ήταν όντως ανεπανάληπτο και μάλλον καμία απολύτως σημασία δεν έχει να περιγραφεί. Η λαοθάλασσα είχε σχεδόν ξεπεράσει τον εαυτό της και έκανε τα πάντα προκειμένου να εξαφανίσει ολοκληρωτικά τον εαυτό της. Η σταδιακά όλο και πιο κόκκινη λαοθάλασσα είχε φτάσει πλέον στο ακρότατο σημείο υπακοής στα λόγια του αρχηγού της. Ο αρχηγός είχε κλείσει τα μάτια του με ηδυπάθεια και φανταζόταν όλα αυτά που η κόκκινη λαοθάλασσα έπραττε. Ένα σκάγι τον πέτυχε ξυστά στην αριστερή του ωμοπλάτη. Χαμογέλασε, αλλά ούτε που άνοιξε τα μάτια του να δει από πού ακριβώς ήρθε το σκάγι. Οι άνθρωποι είχαν στραφεί ασφυκτικά κοντά ο ένας στον άλλον και σκοτώνονταν με ό,τι έβρισκε και με ό,τι είχε ο καθένας. Ένας προς έναν όλοι έπεφταν. Ο τελευταίος μάγος που είχε απομείνει έβγαλε κάτι από το καπέλο του, σαν ραβδί ήταν, και το έτεινε κάτω, προς το χώμα, αλλά το χώμα τον ρούφηξε στα βάθη του. Ο μάγος έπαθε μάλλον αυτό που έλεγαν κάποτε στα προϊστορικά χρόνια: Ο μάγος πεθαίνει από το μαγικό του.

Όταν ο αρχηγός άνοιξε ξανά τα μάτια του, απέναντί του δεν υπήρχε απολύτως τίποτα.

Τώρα να σε δω, είπε ο αρχηγός στον εαυτό του και έκλεισε τα μάτια του να σκεφτεί το επόμενό του σχέδιο, τώρα που ίχνος ανθρώπου δεν υπήρχε πλέον.

Το διήγημα του Δημήτρη Τσεκούρα δημοσιεύεται εδώ πρώτη φορά.